الان چند ماهه گذشته از پست قبلی تو این بلاگم و باید بگم که آره، اون آینده روشن رو دارم کمی تا قسمتی زندگی میکنم.
همه چی به طرز سریعی پیش رفت و داره میره. انگار که یکی دستشو گذاشته باشه رو دور تند زندگیم.
حداقل چند ماه نیاز دارم تا هضم کنم همه چیزو. که باور کنم عزیزترینم شده یار همیشگی زندگیم. که داریم میریم زندگیمونو تو جایی که همیشه آرزوشو داشتیم شروع کنیم. هر چند سخت. هر چند دور از خانواده هامون. بات یو نو ... وی ار نو عه فمیلی :)
که به یاد بمونه این روزای پاییزی قشنگ سپری شده در اعماق صبوری و غرق شدن تو درسا و رویاها!
کاش فک کنیم که اونچیزی که به نظر ما بهترینه و برای بقیه نسخه میپیچیمش، برای اون شخص مطلوب نیست. کاش متوجه باشیم که هر کس با شرایط خودش سعی میکنه بهترین تصمیم رو بگیره و نخوایم کاسه داغتر از آش باشیم. کاش سرمونو بکنیم تو زندگی خودمون.
ذهنم پره و پره. از حرفایی که نمیدونم چین. از فکرایی که مبهمه.
همین که میخولم تمرکز کنم رو یه چیزی همشون با هم هجوم میارن.
دلم یه ذهن بی دغدغه میخواد و یه لیوان چایی.
انقدر تابستون زود و شلوغ پلوغ گذشت که میشه گفت اصلا تابستون نبود.
از اولش و امتحانا و ماه رمضون. بعد از اون تا 9 مرداد پروژه. عمل مامانبزرگ و دختردایی جدید. سفر آدمای مختلف به تهران و میزبان و تورلیدر بودن من. بدبختیای خاص خوابگاه. سمینار و صب تا شب کتابخونه رفتن. خونه و رنگ و بنایی. الانم که انتخاب واحده و از شنبه بعد هم کلاسا :|
نمیدونم حسش واقعیه یا نه!
اما از درس خوندن تو یه جمعه گرم وسط تابستون احساس خوشحالی میکنم.
درونم پر از حرفه. پر از حرفایی که کلمه مناسب پیدا نمیکنن برای بیرون اومدن. و وقتی یه چی میگه که این حرفه میپره بیرون کلی سبک میشم.
دوتامون پر دغدغه ایم. پر حرفیم. پر استرسیم.و فقط با هم دیگست که میتونیم حلش کنیم.
و میدونی...
حتی اینم برام کلی قشنگه♡
راننده بی آر تی صدای آهنگو بلند کرده بود. به انقلاب و قشنگیش تو شب خیره شده بودم. داریوش رفیعی میخوند: " ناگه چو پری خنده زنان آمدی از راه ، غم ها به سر آمد، ...". به تمام امروز فکر کردم. ازون لحظه اول که دیدمت تا چند دقیقه قبل که خداحافظی کردیم. روی شیشه بی آر تی خودمو دیدم که یه لبخند به پهنای صورت چهرمو گرفته بود. کنارت بودن بهترین اتفاق زندگیمه.
اینکه بدون من میتونن خیلی شاد باشن، امیدوارکنندست. عذاب وجدان ترک کردنشون در آینده رو کمتر میکنه.